China Daily Network วันที่ 31 พฤษภาคม บทความที่เผยแพร่บนเว็บไซต์ Project Syndicate เมื่อวันที่ 28 ชี้ให้เห็นว่าสหรัฐอเมริกาไม่มีนโยบายการค้าที่สอดคล้องกัน แต่ถูกแทนที่ด้วยกลยุทธ์ทางการเมืองที่ปลอมตัวเป็นนโยบายการค้า และ หัวหอกมุ่งตรงไปที่จีน นักการเมืองในสหรัฐอเมริกามักจะมองว่าดุลการค้าเป็นขาวดำ สำหรับสหรัฐอเมริกา ดุลการค้าสินค้าขาดดุลมาเป็นเวลาสองปีแล้วนับตั้งแต่ปี 1970 ดังนั้นพวกเขาจึงมองว่าการค้าเป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่นี่ไม่ใช่ความผิดของประเทศอื่น แต่เป็นผลจากการตัดสินใจอย่างมีสติของนักการเมืองอเมริกัน
แม้ว่ารัฐบาลสหรัฐฯ ชุดก่อนจะกระตุ้นให้เกิด "สงครามการค้าจีน-สหรัฐฯ" และฝ่ายบริหารชุดปัจจุบันก็เพิ่มนโยบายกีดกันทางการค้าเป็นสองเท่า แต่ปัญหาเหล่านี้ก็มีมานานแล้วและเกิดจากความกังวลหลายทศวรรษเกี่ยวกับบทบาทของการค้าต่างประเทศใน เศรษฐกิจแบบเปิด สหรัฐอเมริกาถือว่าตัวเองเป็น "เหยื่อผู้บริสุทธิ์" มาโดยตลอด ในช่วงทศวรรษ 1980 ญี่ปุ่นถูกเรียกว่า "ผู้ร้าย" และตอนนี้คือจีน สหรัฐฯ ยังกล่าวโทษองค์การการค้าโลก (WTO) อีกด้วย ซึ่งทำให้หน้าที่ของ WTO อ่อนแอลงอย่างมีประสิทธิผลในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา ด้วยการขัดขวางการแต่งตั้งสมาชิกขององค์กรอุทธรณ์ของ WTO
Stephen S. Roach ผู้เขียนบทความ อาจารย์มหาวิทยาลัยเยล และอดีตประธาน Morgan Stanley Asia ชี้ให้เห็นว่าข้อกล่าวหาของรัฐบาลสหรัฐฯ มีสาเหตุมาจากเหตุผลทางการเมือง ไม่ใช่เหตุผลทางเศรษฐกิจ . นักศึกษาเศรษฐศาสตร์จะได้รับการสอนเกือบจะทันทีที่เข้าโรงเรียนเพื่อเคารพหลักการพื้นฐานของการบัญชีรายได้ประชาชาติ ซึ่งก็คือความสมดุลทางการค้าของประเทศเท่ากับความแตกต่างระหว่างการลงทุนและการออม ตามมาว่าหากเศรษฐกิจที่มีเงินออมไม่เพียงพอต้องการลงทุนและเติบโต จะต้องกู้ยืมเงินออมส่วนเกินจากต่างประเทศ ซึ่งต้องมีความสมดุลของการชำระเงินและการขาดดุลการค้ากับส่วนที่เหลือของโลก
กรอบแนวคิดนี้ใช้ได้กับเศรษฐกิจสหรัฐฯ อย่างสมบูรณ์แบบ ในปี 2023 อัตราการออมสุทธิในประเทศของสหรัฐฯ จะเป็นลบ -0.3% ของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GDP) เทียบกับค่าเฉลี่ยหลังสงครามโลกครั้งที่สองที่ 6.4% สิ่งนี้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว: ระหว่างและหลังวิกฤตการเงินโลกปี 2551-2552 สิ่งนี้นำไปสู่ข้อสรุปทางการค้าที่น่าหนักใจทางการเมือง: สอดคล้องกับลักษณะของรายได้ประชาชาติ สหรัฐอเมริกาซึ่งขาดแคลนเงินออมทำให้เกิดการขาดดุลภายนอกจำนวนมาก ในปี 2023 การขาดดุลบัญชีเดินสะพัดของสหรัฐฯ จะเท่ากับ 3% ของ GDP ของประเทศ และการขาดดุลการค้าสินค้าจะเท่ากับ 3.9% ของ GDP ซึ่งมากกว่าสองเท่าของค่าเฉลี่ยหลังสงครามที่ 1.3% และ 1.7% ตามลำดับ
การกล่าวโทษประเทศอื่นสำหรับปัญหานี้เป็นวิธีการหนึ่งในการหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ หากไม่มีการขาดแคลนเงินออมในประเทศ ก็จะไม่มีการขาดดุลการค้า และการขาดดุลการค้าส่วนใหญ่เกิดขึ้นภายในประเทศโดยสหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นผลมาจากการขาดดุลงบประมาณของรัฐบาลกลางมากเกินไป ซึ่งบันทึกเป็นการออมติดลบในบัญชีรายได้ประชาชาติ การขาดดุลงบประมาณของสหรัฐฯ เพิ่มขึ้นเป็น 13.3% ของ GDP ของประเทศในช่วงที่เกิดโรคระบาด ตั้งแต่ปี 2565 ถึง 2566 การขาดดุลจะยังคงติดอยู่ที่ 5.8% ของ GDP เกือบสองเท่าของระดับเฉลี่ย 3.2% จากปี 1962 ถึง 2019 นอกจากนี้ การคาดการณ์พื้นฐานของสำนักงานงบประมาณรัฐสภาแสดงให้เห็นว่า การขาดดุลจะยังคงอยู่ในระดับปัจจุบันในทศวรรษหน้า
Roach ชี้ให้เห็นว่านี่ไม่ใช่ความผิดของประเทศอื่น แต่เป็นผลมาจากการตัดสินใจอย่างมีสติของนักการเมืองอเมริกัน ดูเหมือนว่ากลยุทธ์นี้จะได้ผลในระดับหนึ่ง ตั้งแต่ปี 2018 ถึง 2023 ภาษีศุลกากรได้ลดส่วนแบ่งการขาดดุลการค้าสินค้าของสหรัฐฯ ของจีนลง 138.8 พันล้านดอลลาร์ อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาเดียวกัน การขาดดุลโดยรวมเพิ่มขึ้น 181 พันล้านดอลลาร์ กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในขณะที่ผู้นำสหรัฐฯ พยายามโน้มน้าวผู้มีสิทธิเลือกตั้งว่าพวกเขากำลังแก้ไขปัญหาการค้าของประเทศ แต่แนวคิดเรื่อง "การแก้ปัญหาจีน" กลับฟังดูกลวงๆ
บทความนี้ชี้ให้เห็นว่าความขัดแย้งทางการค้าทำให้วอชิงตันสามารถเปิดฉากการโจมตีทางการเมืองที่ครอบคลุมต่อจีนได้ สิ่งที่เรียกว่า "ปัญหาความมั่นคงของชาติ" ไม่เพียงแต่ก่อให้เกิดสงครามทางเทคโนโลยีเท่านั้น แต่ยังเพิ่มความเสี่ยงอื่นๆ ด้วย นอกจากนี้ สหรัฐฯ เพิ่งประกาศเก็บภาษีศุลกากรรอบใหม่ที่เรียกว่า "มาตรา 301" สำหรับสินค้าจีน โดยส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมต่างๆ เช่น ยานพาหนะไฟฟ้า แผงโซลาร์เซลล์ และแบตเตอรี่ และอุตสาหกรรมเหล่านี้เป็นพื้นที่ที่สหรัฐฯ มี แทบจะไม่มีข้อได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบเลย สิ่งนี้จะบ่อนทำลายเป้าหมายพลังงานสีเขียวของสหรัฐอเมริกาในช่วงเวลาที่ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศมีความชัดเจนมากขึ้น มาตรการดังกล่าวยังเต็มไปด้วยความหน้าซื่อใจคด เนื่องจากสหรัฐฯ แม้จะบ่นเกี่ยวกับเงินอุดหนุนจากจีนสำหรับโครงการพลังงานหมุนเวียนของตน แต่ก็เพิกเฉยต่อเงินอุดหนุนอันเอื้อเฟื้อที่สหรัฐฯ มอบให้กับบริษัทพลังงานใหม่ๆ มานานแล้ว
ในที่สุด Roach ก็เน้นย้ำว่าการค้าเสรีและโลกาภิวัตน์สามารถทำให้โลกนี้น่าอยู่ขึ้นได้ ข้อสรุปนี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นความจริงที่ได้รับการยอมรับ แต่ตอนนี้บางประเทศมองว่าเป็น "บาป" นโยบายการค้าของสหรัฐฯ อยู่ในความสับสน โดยพยายามจัดการกับการขาดดุลการค้าที่ขับเคลื่อนด้วยการออม ซึ่งติดหล่มอยู่ในความหวาดระแวงด้านความมั่นคงของชาติ และการกระทำและความหลงไหลของผู้ที่คุกคามจะทำให้โลกแย่ลง
(ผู้เรียบเรียง: Ma Rui บรรณาธิการ: Gao Linlin, Han He) [บรรณาธิการ: Cao Zijian]
เว็บ บา คา รา สล็อต โอน ผาน วอ เลท ไมมี ขัน ตํา